Belzen-Poortvliet, Jannie J. van - Verpleegster in besmet gebied

Longproblemen, mensen die zwaaien van achter het glas, en vaccinaties. Door de huidige coronacrisis komt bij Jannie van Belzen uit Arnemuiden de tijd als leerling verpleegster weer naar boven. Ze werkte in besmet gebied: sanatorium Sonnevanck in Harderwijk, een soort dorp vol zieken. Jannie vertelt haar eigen ervaringen door de ogen van het fictieve persoon Annelies. “Ik had dit boek nooit geschreven als corona niet was gekomen”, zegt Jannie . “Voor mijn gevoel lijken de ervaringen met tuberculose toen, op corona nu. Ik zie veel vergelijkingen. Ik denk dan: mensen hou afstand! Er was toen een verloofd stelletje dat elkaar geen kus mocht geven uit angst voor besmetting”.Het begin: Jannie is zeventien en wil leerling-verpleegkundige worden. Dat kan in een ziekenhuis pas vanaf je achttiende, behalve in sanatoria. “Daarna kon je dan instromen als a-verpleegkundige in een ziekenhuis, en dat wilde ik graag. Mijn moeder ging mee naar Sonnevanck op sollicitatiegesprek. Ze was doodsbang dat ik daar ging werken. Mijn broertje was gestorven aan tbc, net als vaders zusje. Een vriendin van mijn moeder had zeven jaar gekuurd. Mijn moeder was doodsbang”.

Lief en leed en strenge zusters
Toch gaat Jannie er werken. “We werden ingeënt, omdat ik in het zware besmette gebied ging werken. In drie jaar heb ik hard gewerkt en veel geleerd. Lief en leed deelden we. We waren de vader en de moeder, en ook de vriendinnen van de patiënten. Er werd lesgegeven en kerst gevierd. Maar soms waren we ook de strenge zusters! Mensen moesten plat op bed liggen, met het hoofd in het kussen. Kinderen mochten alleen van achter het glas naar moeder zwaaien”.Als je tuberculose kreeg, dan was je nog niet jarig, weet Jannie. “De tuberkel ging in de botten zitten, in het hoofd, in de eierstokken van de vrouw. In het sanatorium hadden we een vrouw die een jaar in een houten bed lag. Vlak voor mijn tijd was er een leraar van een school die een hele klas had besmet”. Longonderzoek ging volgens Jannie onverdoofd met een ijzeren staaf in de longen. “Het waren gewoon gruwelpraktijken”.“Ik ben er ook ziek geworden. Ze waren heel bang dat ik…” Jannie valt even stil, durft niet te zeggen dat de dood loerde. Ze houdt het op “….ik ben heel ziek geworden”.

Nieuw, Uitgeverij van Velzen, 186 pagina's, Paperback